I denne mørke midtvinterstid har jeg lyst til å dele et tyrkisk dikt som Orhan Gencebay har satt melodi til. Noen av dere har kanskje hørt sangen sunget enten av Orhan Gencebay eller av Sezen Aksu, Tyrkias pop-dronning? Jordskjelvet I natt, i denne byen Retter alt seg mot ett punkt Sjelen er til salgs Byen er et marked Tråkkes under fot, hey hey Inntil morgengry Roper kuplene: Hu Guds tjenere svaier hu, hu, hu Hva er dette for tilbedelse? Hvem er det som kaller? Alles blikk safrangule Hus flate i bønn Ved midnatt roper alle rom: Hu markedshallene svaier Hu hu hu Min elskede tier Fra hodet kommer ingen beskjed Det svartner for øynene Fra snøen, jorda hey hey Telegram på telegram Mastene, de roper Hu Strømlinjene svaier Hu hu hu Hva er denne rystelsen på jorda? Opp og ned, opp og ned Det er dommedag Og det er vinter I alle hager, hey hey En gudstjeneste har begynt Trærne roper Hu Greiner svaier Hu hu hu I natt, i denne byen Retter alt seg mot ett punkt Sjelen er til salgs Byen er et marked Tråkkes under fot, hey hey Inntil morgengry Roper kuplene ”Hu” Guds tjenere svaier hu, hu, hu hu, hu, hu hu, hu, hu Tekst: Bekir Sıtkı Erdoğan Oversettelse: Gunvald Ims To kommentarer til to sentrale begrep i teksten: Ordet som er brukt for jordskjelv, er "zelzele", som også er tittelen på en sura i Koranen. Den handler om dommedag. “Hu” er et persisk ord som tilsvarer vårt “Gud”. På tyrkisk brukes det flittig innen visse sekter under seremonier der poenget er å komme i ekstase. Da er det viktig å repetere ordet taktfast mens man beveger kroppen i samme rytme. En kommentar (og invitasjon) til kontekstualisering: Diktet ble skrevet etter jordskjelvet i Adapazari, 1967. Jordskjelv er en realitet for mange mennesker i Tyrkia og andre steder i verden, ikke bare når de skjer, men hver gang man kommer til å tenke på at det meste av det man omgir seg med, sannsynligvis vil klappe sammen i løpet av ens levetid. Her i Skandinavia deler vi ikke denne angsten, men kanskje kan diktet relateres til andre "jordskjelv"?

Nordmann i Sverige

Hej alla! No er det mange som har skrivi og spurt kor det blir av han Peer i grannelandet! Titt tei, her er eg, og no skal eg fortelje kva som er så interessant med å vera norsk i Sverige. Det har seg nemleg sånn at det finst veldig få nordmenn i grannelandet, og derfor er det å vere norsk noko av det mest eksotiske ein kan vere. Eksotiskare enn å prate tyrkisk til eksempel. "Vad häftigt!" ropte ei tjei til meg i dag. Eg hadde berre svart ja då ho spurte: "Kommer du från Norge?!" Ein meir vanlig reaksjon, som eg ofte møter på, er at dei smiler og spør: "Är det möjligt att vara arg på norska?" "Nei, i alle fall ikke på en tjei som du," kan ein jo svare då. Nei, det er vanskelig å bli arg på de svenske tjejerna. Og svenskane har noko som heiter folkhemmet. Det vil seia at alle som bur i Sverige, er som ein stor famile, som om ein budde i den same heimen. Kanskje det var noko sånt Jagland ville skape då han lanserte Det norske hus? Ikkje veit eg, men i Sverige fungerer det i alle fall sånn. Går eg til tannlækjaren, så spleisar vi på det, eg og folkhemmet. Det same om eg går i symjehallen. I Uppsala, her eg bur, finst det fleire sykkelstigar enn bilvegar. Og når ungane går på skolen, får dei ikkje berre eit eple eller ei gulrot, kan du tru. Nei, då spleisar alle foreldra i folkhemmet på eit skikkelig og varmt måltid mat. Sidan alle er så gode venner i folkhemmet, synest alle det er heilt ok når dei blir spurde om å oppgi personnummeret sitt, og det blir dei ofte. Utan personnummer høyrer du nemleg ikkje til i folkhemmet. Då får du ingen skolemat, sjukehusplass eller rabatt hos tannlækjaren. Personnummeret er på ein måte DNA-molekylet som viser at du er i famile med alle dei andre i folkhemmet. Har du dette nummeret, er du som den gjævaste vesle gullungen i heile verda! Derfor seier ein ofte personnummeret sitt, for det er så godt å bli dulla med. Og det svenske forsvaret les alt ein skriv i e-post til kvarandre, men det synest dei fleste ikkje gjer noko, for det svenske forsvaret har ikkje skote nokon på over hundre år - ikkje i Sverige! Og derfor er det ingen som har lyst til å skrive stygge ting i e-postane til kvarandre heller. No har eg hatt svensk personnummer i eit halvt år, og då skal eg få lov å kjøpe ny mobiltelefon. Det gler eg meg til!

Stockholm

Ja, svenske stålet! ...

Stålets svinger / vi først og fremst vor hyldest bringer! - Von Eberkopf under måltidet i sydre Marokkos palmeskov, hvor Peer præsiderer ved bordenden.

Velkommen til Gävle, ein langt meir innbydande by enn namnet skulle tilseia. Eit lite tilbakeblikk på staden slik han framsto siste sundagen i mars: På Jarnvägsmuseet fekk vi følgja med på den interessante historia om utviklinga av den svenske jernbanen. Vi såg gamle vagner og lokomotiv, tilbake til dei aller eldste, og modellar av svenske arbeidarar sånn norske besteforeldre også hugsar dei, som rallarar. Utanom det fine museet kunne Gävle denne dagen by på koselige små hus i vårsol, og så årsaken til at vi hamna i denne kystbyen to mil nord for Uppsala: Ein fin rikskonsert med smak av Marokko og Nord-Afrika. Kort sagt: Turen til Gävle var vel verd det ekstra stresset det innebar å rekkja toget ein tidlig søndagsmorgon.

Sanninga

Godtfolk, legg dykk dette på hjarta, og gløym det no endeleg ikkje når kvardagen kjem:

Ein tjuvstart på 23. april

3 dagar før sjølve dagen arrangerte Turkiska Ungdomsförbundet ei feiring av Barne- og ungdomsdagen som det står respekt av. Kungsträdgården i Stockholm var full av glade menneske denne solskinnsdagen sundag 20. april.